داستان آیلان یک داستان کاملاً واقعی!

جهان شرمسار از آیلان (روزنامه اعتماد)

ساسان آقایی/ جنازه کمی بیشتر از ٥ کیلوگرم وزن داشت؛ برای پسربچه سه ساله‌ای که تولد، رشد و مرگ او، همه‌اش با هم می‌شود یک داستان مینی‌مال چندخطی که در جنگ و آوارگی و احتمالا گرسنگی گذشته، کمی غیرطبیعی به نظر می‌آید اما «آیلان» پیش از رسیدن به ساحل «بدروم» ساعت‌ها در آب دریا غوطه‌ور بود و هنگامی که ماموران امداد گارد ساحلی ترکیه، سرانجام جنازه‌اش را از شن‌های ساحل برگرفتند، بخش زیادی از وزنش را آب شور مدیترانه تشکیل می‌داد؛ مرگ در این آب‌ها، این روزها انگار ساده‌ترین تصمیمی است که می‌شود در خاورمیانه گرفت. آیلان تنها قربانی دوم سپتامبر موج‌های وحشی مدیترانه نبود، «گالیپ» برادر ٥ ساله‌اش، همو که در هر عکسی از آیلان، دیده می‌شود و بسان یک سپر از برادر کوچک‌تر خودش محافظت می‌کند، در مرگ هم «داداش کوچیکه» داستان را تنها نگذاشت و اگر بزرگ‌ترین درد جهان، داغ فرزند برای مادر باشد، شاید بی‌انصافی بود «ریحان» زنده به ساحلی پا بگذارد که جنازه دو فرزندش را به بالین گرفته، ٢٢٥ کیلومتر آن سوتر از ساحل بدروم، جنازه ریحان را هم یافتند تا «عبدالله کردی» پدر خانواده هم همسرش را به آب سپرده باشد، هم فرزندانش را. آن روز، در همان قایق ١١ مهاجر دیگر هم جان به آب‌های مدیترانه دادند، جنازه دوتای‌شان هرگز به ساحل بازنگشت و اگر آن مردار آرمیده به صورت پسر سه ساله بر شن‌‌های ساحل بدروم نبود، تمام ما، من و شما، تمام جهان از این خبر هم ساده می‌گذشت، مثل سرخط خبرهای تکراری روزانه‌ تلکس‌‌های خبری و زیرنویس‌های ساده شبکه‌های تلویزیونی که ١٠، ٢٠، ٣٠، ١٠٠، ٥٠٠ و حتی این اواخر ٧٠٠ مهاجر «غیرقانونی» دوباره در یکی از آب‌های خروشان جهان به دریا ریخته شدند و مردند. می‌شود نامش را لحظه «خلق حقیقت» گذاشت؛ «نیلوفر دِمیر» عکاس گمنام یک آژانس خبری ترکیه‌ای نه چندان مشهور به نام «دوغان» آنجا بود تا ما را ببرد به هشتم ژوئن سال ۱۹۷۲ در «ترنک بنگ»، یک دهکده‌ کوچک ویتنام جنوبی، جایی که هوین کونگ (نیک) اوت، عکاس آسوشیتدپرس در راه آسفالته منتهی به دهکده بمباران‌شده ایستاده بود و «فان تی کیم فوک»، دختر خردسالی که بی‌هدف به قصد فرار از آتش می‌دوید را شکار کرد، آسوشیتدپرس، عکس را برخلاف «اصول اخلاقی» وقت خودش منتشر ساخت و نیویورک‌تایمز «دختر ناپالمی» یا «دختر اسیر» را روی جلد برد و امریکا ناگهان تکان خورد، آنقدر که نیکسون چاره‌ای جز پایان جنگ ویتنام نداشت. چهل و دو سال بعد، جایی خیلی دورتر از ویتنام، لحظه خلق حقیقت با ترتیبی دیگر در ساحل بدروم تکرار شد؛ دوربین دمیر، جنازه رهاشده آیلان در خروش موج‌ها را شکار کرد، این‌بار هم یک کودک اما مرده در مرکز تصویر به چشم می‌آمد و همین کافی بود تا در تنها چند ساعت، جهان ناگهان به ‌خود آید؛ شبیه به یک زلزله هفت‌ریشتری، شبکه‌های اجتماعی انگلیسی، عربی و فارسی با عکس‌ لاشه این کودک سوری لرزیدند. درست به مانند عکس تاریخی «دختر ناپالمی»، تصویر هولناک جنازه این کودک سه‌ساله، دوباره «فلسفه اخلاق» و «مرزهای استاندارد» ژورنالیستی را به چالش کشید، بی‌بی‌سی از انتشار «دقیق‌ترین» سکانس این‌ رخ‌داد چشم پوشید اما سردبیر دویچه‌وله با دفاع از انتشار عکس‌ها نوشت: «ما این عکس را منتشر می‌کنیم، زیرا ما را تکان داد زیرا تحریریه ما را در تامل و سکوتی متاثر از رنج و مرگ فرو برد زیرا در برابر این عکس در خود فرورفتیم» و این همان اتفاقی بود که نیلوفر دمیر را وادار به فشار دادن شاتر دوربینش ساخت؛ «در آن لحظه تنها می‌توانستم از جنازه‌ها عکس بگیرم، می‌خواستم دنیا آنها را ببیند، می‌خواستم این تراژدی را به نمایش بگذارم». دمیر کارش را درست انجام داده بود؛ واکنش شدید افکار عمومی نسبت به این عکس‌ها، مرزهای‌ ژورنالیستی را در چند ساعت درنوردید و در سوم سپتامبر، بیشتر روزنامه‌های برجسته دنیا از ایندیپندنت در بریتانیا تا ال‌موندو در اسپانیا، روزنامه‌های ایتالیایی، فرانسوی و حتی امریکایی، عکس دلخراش جنازه «آیلان کردی» را تمام قد روی جلد خود بردند؛ عکس‌ش را و داستان مینی‌مال او که در چند جمله تمام می‌شود، داستان تنها یکی از ١٥١٢٣ کودک جان‌باخته در جنگ داخلی سوریه را که «در میانه جنگ داخلی به دنیا آمد، با حمله داعش به کوبانی در بقچه‌ای پیچیده شد و سفر دور و درازی را همراه پدر و مادر و برادرش آغاز کرد، در آوارگی روی پایش ایستاد، اداره مهاجرت کانادا، شانسش را برای زندگی در این کشور با رد درخواست پناهندگی عبدالله کردی گرفت، و ناگهان یک روز پدرش، خسته از آوارگی و بی‌پناهی و تنهایی، با رویای رسیدن به کرانه شرقی اروپا از راه مدیترانه، نزدیک به ٣٠٠٠ دلار به قاچاقچیان انسان داد تا همه با هم سوار قایقی شوند به سمت جزیره «کوس» در یونان، قایقی که بسان خیلی‌های دیگر هیچ‌وقت به مقصد نرسید...» نقطه، سرخط!

داستان آیلان همین‌جا، به همین کوتاهی و سادگی تمام می‌شود اما عکس‌هایش چون پتک بر سندان وجدان جهانی می‌کوبد و می‌پرسد «پس وقت زندگی چه زمانی به کودکان خسته از جنگ می‌رسد؟»

 

شاید فکر می‌کرد آنچه کنار ساحل افتاده عروسکی است که دریا به کودکش هدیه داده است. نزدیک شد. اما آن عروسک که پیراهن قرمز و شلوار آبی به تن داشت، فرشته کوچک یک خانواده دیگر بود که اسیر دریا شده بود. نهنگ‌ها، کوسه‌ها و مرغان دریایی او را به ساحل آورده بودند تا بگویند این هم سند دیگری بر بی‌رحمی جنگ. ماهیگیر می‌گوید: قلبم آنجا شکست.

دو قایقی که در آب‌های ترکیه غرق شده بودند، دست‌کم ۱۲ سوری را به آب سپرده بودند که در میان آنها آیلان کردی و پدر و مادر و برادر بزرگ‌ترش نیز بودند. آنها می‌خواستند خود را به یونان برسانند که غرق شده بودند. در این میان اما تنها تصویری از خواب ابدی و مظلومانه آیلان در حالی که صورت خود را به شن‌های ساحل بودروم چسبانده بود، در جهان منتشر شد؛ تصویری که مانند نواختن ناقوس بلند بیدار باش برای بشریت در اقصا نقاط جهان بود.

از ۲۳ نفری که سوار این دو قایق بودند تاکنون جنازه ۱۲ نفر، از جمله پنج کودک، پیدا شده است. ظاهرا ۹ نفر بیشتر زنده نمانده‌اند که بعضی‌های‌شان جلیقه نجات داشته‌اند و خودشان را به ساحل رسانده‌اند. آیلان سه ساله، گالیپ پنج ساله و مادر آنها ریحان، سه نفر از این ۱۲ پناهجوی سوری بودند که در راه جست‌وجوی یک زندگی بهتر در قاره سبز جان سپردند. از بامداد چهارشنبه که پیکر بی‌جان آیلان در ساحل بودروم کشف شده، تصویر او میلیون‌ها بار در شبکه‌های اجتماعی و رسانه‌های جهان بازنشر شده است؛ تصویر تکان‌دهنده‌ای که خشم بسیاری را از دولت‌ها و استیصال سازمان ملل در حل بحران سوریه برانگیخته است. موضوع دیگر که بیشتر واکنش افکار عمومی را برانگیخته، بحث سرگردانی صدها هزار پناهجوی دیگر سوری در مرزهای اروپا و بی‌اعتنایی دولت‌های این کشورها به وضعیت غیرانسانی‌ها و مقاومت در برابر ورود و سامان یافتن آنهاست.

بستگان آیلان اعلام کرده‌اند خانواده آیلان کوچولو بعد از اینکه درخواست پناهندگی آنها در ماه ژوئن از سوی دولت کانادا رد شد، سعی کردند خود را با قایق قاچاقچیان انسان به سواحل یونان برسانند. تیما کردی که ٢٠ سال است در ونکوور آرایشگری می‌کند، عمه آیلان است. او گفته تلاش داشت از این خانواده حمایت کند و او و همسایگانش مقداری پول برای کمک به خانواده آیلان به بانک سپرده بودند، اما در نهایت نتوانستند این کمک را به آنها برسانند.

داستان آیلان

بچه‌هایم زیباترین بچه‌های جهان بودند. کسی در دنیا هست که بچه‌هایش برایش عزیزترین موجودات دنیا نباشند؟ این سخن عبدالله کردی پدر آیلان سه ساله است که می‌گوید نتوانست همسر و دو پسرش را نجات دهد. دریا خشن شده بود و قاچاقچیان قایق را رها کرده بودند تا خود را نجات دهند. او می‌گوید با بازوهایش محکم آنها را گرفته بود اما امواج دریا قفل دستان آنها را شکست. عبدالله کردی تنها آرزویش این است که به کوبانی بازگردد و آنها را آنجا دفن کند. عبدالله کردی گفته است حدود چهار هزار یورو برای نجات خانواده‌اش از جنگ و رساندن آنها به جای امن به قاچاقچیان پرداخته بود.

کانادا درخواست پناهندگی خانواده آیلان را رد کرده بود

بستگان آیلان اعلام کردند خانواده این کودک بعد از اینکه درخواست پناهندگی آنها در ماه ژوئن از سوی دولت کانادا رد شد، سعی کردند خود را با قایق قاچاقچیان انسان به سواحل یونان برسانند. به دنبال انتشار این خبر کریس اکساندر، وزیر مهاجرت کانادا تا روشن شدن دلایل اینکه چرا درخواست پناهندگی خانواده آیلان را رد کرده، از کار تعلیق شد. الکساندر در واکنش به انتشار تصویر بی‌جان آیلان گفته از دیدن این تصویر بسیار متاسف شده است. فین دانلی، سیاستمدار کانادایی گفته است که شخصا نامه عمه آیلان را، به وزیر مهاجرت کانادا رسانده بود.

 

مرگ غم‌انگیز آیلان کردی احساسات جهانی را برانگیخته است. کاربران شبکه‌های اجتماعی با ساختن هشتگ‌هایی چون KiyiyaVuranInsanlik، #HumanityWashedAshore# و StandUpIfYouAreHuman# درباره بحران پناهجویی می‌نویسند. در این میان هر لحظه بر شما رآثار هنری که درباره آیلان کردی منتشر می‌شود، افزوده می‌شود. اغلب کاربران می‌نویسند: معذرت می‌خواهیم آیلان.

　

الجزیره: آیا چنین تصویری اروپا را تغییر نخواهد داد؟ چه خواهد شد؟

الجزیره می‌نویسد تصویر آیلان خشم بسیاری از ناظران را برانگیخته است. کاربران شبکه‌های اجتماعی دولت‌ها را شماتت می‌کنند و خواستار اقدام فوری برای سامان دادن به شرایط این پناهجویان هستند. الجزیره یادآور می‌شود بحران پناهجویان موجب اختلاف عمیق در میان کشورهای عضو اتحادیه اروپا شده است. از نظر برخی باید این پناهجویان به شکل برابر بین ٢٨ عضو اتحادیه اروپا تقسیم شوند.

الماونیتور: کشورهای اروپایی به ترکیه: ما پول می‌پردازیم، شما پناهندگان سوری را نگه دارید

هفته گذشته دولت دانمارک پیشنهاد کرد با کمک به ترکیه، از این کشور بخواهیم پناهندگان سوری را که راهی اروپا می‌شوند متوقف کند. توماس دی میزر، وزیر کشور آلمان هم پیشنهاد کرد با ساخت اردوگاه در ایتالیا، یونان و ترکیه برای پناهندگان، آنها در این اردوگاه‌ها ساماندهی شوند. این خبر خوبی برای ترکیه است. در حال حاضر توانایی دولت آنکارا به دلیل افزایش خشونت و عدم ثبات سیاسی، برای اسکان پناهجویان سوری کاهش یافته است. به هر حال همکاری بین اتحادیه اروپا و آنکارا می‌تواند از درد و رنج پناهجویان سوری بکاهد.

　

اینترنشنال بیزینس تایمز: کشورهای عربی درهای خود را روی پناهجویان باز کنند

سلطان سعود قاسمی در اینترنشنال بیزینس تایمز نوشت: کشورهای عربی باید درهای خود را به سوی پناهجویان سوری باز کنند. او می‌نویسد کشورهای حاشیه خلیج فارس در مجموع از میان حدود ٩ میلیون سوری که آواره شده‌اند، هیچ کدام را پناه نداده‌اند و آمار پناهنده سوری به این کشورها صفر است. این در حالی است که این کشورها در سال ٢٠١٢ مجموعا بیشترین پول را در جهان صرف خرید اسلحه کردند.

لینک مطلب: http://etemadnewspaper.ir/?News_Id=24463

این همه واکنش هنرمندان جهان به این واقعه! به تصاویر و عکس های خلق شده دقت کنید:

http://www.dailymail.co.uk/news/article-3220746/God-little-angel-world-shows-grief-anger-death-tragic-Syrian-toddler-Aylan.html